EEN ODE AAN VERVAL
Achttien jaar geleden studeerde Marieke af als interieurarchitect aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag met onder andere dit stoelenproject. De titel is ‘een ode aan verval’ en ze heeft toen een aantal stoelen bewerkt. Zo stak ze er eentje in de fik, gooide ze er één in een versnipperaar, ze liet een stoel pletten door een grote graafmachine, ze heeft een stoel doorboord en ze liet er één begroeien met planten. Het was voor haar een kwestie van de grenzen opzoeken tussen design en kunst. Ze stelde zichzelf de filosofische vraag: ‘Wanneer is het nog een stoel?’
De geplette stoel hangt nog steeds bij haar thuis aan de muur. Als er kinderen over de vloer zijn vragen ze bijna altijd waarom er een stoel aan de muur hangt. Goede vraag. Volwassenen stellen de vraag eigenlijk nooit. Marieke stelt trouwens altijd een wedervraag; ‘Is het nog wel een stoel?’ ‘Kun je er nog op zitten?’ ‘Als je het niet meer als stoel kunt gebruiken, wat is het dan wel? Is het dan kunst?’ ‘Als je niet weet wat het is, is het kunst.’ Zo sluiten we dan vaak het gesprek af.
De geplette stoel hangt nog steeds bij haar thuis aan de muur. Als er kinderen over de vloer zijn vragen ze bijna altijd waarom er een stoel aan de muur hangt. Goede vraag. Volwassenen stellen de vraag eigenlijk nooit. Marieke stelt trouwens altijd een wedervraag; ‘Is het nog wel een stoel?’ ‘Kun je er nog op zitten?’ ‘Als je het niet meer als stoel kunt gebruiken, wat is het dan wel? Is het dan kunst?’ ‘Als je niet weet wat het is, is het kunst.’ Zo sluiten we dan vaak het gesprek af.
Alle bewerkte stoelen in de Oude Melkfabriek in Hellevoetsluis.
