COSTA NORTE * SPANJE
Een paar weken met het busje rondtrekken langs de Costa Norte. Wat een feestje, iedere dag weer! Soms dacht ik heel even dat de dag misschien een beetje zou tegenvallen, omdat het de dag ervoor zo bijzonder was. Maar nee hoor, iedere dag was top!
“Begint het niet te vervelen?” kreeg ik zo af en toe te horen. Of: “Wordt het niet eens tijd om naar huis te gaan?” Nee joh, dit is wat we het liefste doen! Leven in en om het busje; ons huisje op wielen.
Niet weten waar we de volgende dag slapen, op het moment zelf beslissen om te doen waar we zin in hebben, kijken wat m’n lijf aankan, wat het weer doet, onverwachte ontmoetingen en gewoon een beetje zijn. Auke surfen, ik tekenen en foto’s maken. Samen wandelen, rondje fietsen, lekker eten en biertjes drinken. Het is heerlijk om die vrijheid te kunnen ervaren. Alle nachtjes hebben we vrij gestaan. Op fijne plekken, meestal aan het strand. Soms moest ik even hard nadenken welke dag het was en dat vind ik ook altijd een goed teken.
De mensen zijn hartverwarmend vriendelijk. We zijn weer met open armen ontvangen. Voor eten en drinken nemen ze de tijd. Ze hebben alle geduld om uit te leggen hoe al die bijzondere pintxos zijn samengesteld. Ons Spaans is niet zo goed, maar dat is helemaal geen probleem. Ze halen hier alles uit de kast om je in de watten te leggen. Al zijn de tijdstippen om te eten wel wat anders dan in Nederland, wat ze op tafel zetten is altijd heerlijk.
We waren zo af en toe een bezienswaardigheid. Zonder overdrijven: ik ben denk ik wel 25 keer aangesproken op m’n lengte. Kleine Spaanse dames staan me met open mond aan te kijken en vragen hoe lang ik ben. Of ze lachen vriendelijk en maken met gebaren duidelijk dat ze me toch wel erg lang vinden. Het grappige is dat ik natuurlijk weet dat ik lang ben, maar dat in het dagelijks leven meestal niet zo merk.
Af en toe kom je hier wat (gezellige) Nederlanders tegen. Ook wat Duitsers, een enkele Zwitser, Italiaan en Fransoos, maar verder vooral Spanjaarden zelf die vakantie vieren in eigen land. De heerlijke geur van de eucalyptusbomen zal ik missen. Het geluid van de golven. Het heerlijke eten. Het gevoel van het zand onder m’n voeten. Af en toe moest ik gewoon even slikken of zelfs een traantje wegpinken, zoveel adembenemende schoonheid hier.
Ondanks dat de pijn en vermoeidheid overheersen heb ik toch intens kunnen genieten van dit alles. Vooral door de dingen op het gemakje te doen, afstand te nemen van alles en te luisteren naar m’n lijf.
We hebben in totaal 5033 km gereden. Nu zijn we weer thuis en kan het nagenieten beginnen. En alvast een beetje fantaseren over een volgende trip…
“Begint het niet te vervelen?” kreeg ik zo af en toe te horen. Of: “Wordt het niet eens tijd om naar huis te gaan?” Nee joh, dit is wat we het liefste doen! Leven in en om het busje; ons huisje op wielen.
Niet weten waar we de volgende dag slapen, op het moment zelf beslissen om te doen waar we zin in hebben, kijken wat m’n lijf aankan, wat het weer doet, onverwachte ontmoetingen en gewoon een beetje zijn. Auke surfen, ik tekenen en foto’s maken. Samen wandelen, rondje fietsen, lekker eten en biertjes drinken. Het is heerlijk om die vrijheid te kunnen ervaren. Alle nachtjes hebben we vrij gestaan. Op fijne plekken, meestal aan het strand. Soms moest ik even hard nadenken welke dag het was en dat vind ik ook altijd een goed teken.
De mensen zijn hartverwarmend vriendelijk. We zijn weer met open armen ontvangen. Voor eten en drinken nemen ze de tijd. Ze hebben alle geduld om uit te leggen hoe al die bijzondere pintxos zijn samengesteld. Ons Spaans is niet zo goed, maar dat is helemaal geen probleem. Ze halen hier alles uit de kast om je in de watten te leggen. Al zijn de tijdstippen om te eten wel wat anders dan in Nederland, wat ze op tafel zetten is altijd heerlijk.
We waren zo af en toe een bezienswaardigheid. Zonder overdrijven: ik ben denk ik wel 25 keer aangesproken op m’n lengte. Kleine Spaanse dames staan me met open mond aan te kijken en vragen hoe lang ik ben. Of ze lachen vriendelijk en maken met gebaren duidelijk dat ze me toch wel erg lang vinden. Het grappige is dat ik natuurlijk weet dat ik lang ben, maar dat in het dagelijks leven meestal niet zo merk.
Af en toe kom je hier wat (gezellige) Nederlanders tegen. Ook wat Duitsers, een enkele Zwitser, Italiaan en Fransoos, maar verder vooral Spanjaarden zelf die vakantie vieren in eigen land. De heerlijke geur van de eucalyptusbomen zal ik missen. Het geluid van de golven. Het heerlijke eten. Het gevoel van het zand onder m’n voeten. Af en toe moest ik gewoon even slikken of zelfs een traantje wegpinken, zoveel adembenemende schoonheid hier.
Ondanks dat de pijn en vermoeidheid overheersen heb ik toch intens kunnen genieten van dit alles. Vooral door de dingen op het gemakje te doen, afstand te nemen van alles en te luisteren naar m’n lijf.
We hebben in totaal 5033 km gereden. Nu zijn we weer thuis en kan het nagenieten beginnen. En alvast een beetje fantaseren over een volgende trip…
